Ik wil dit niet schrijven

Er zijn van die dingen waar je wel mee zit maar die je liever niet deelt. Omdat ze te gevoelig zijn, te persoonlijk, of gewoon omdat ze helemaal niet leuk zijn. Sorry dat ik mijn lezer hiermee vermoei, maar ja, ik ben het dan in ieder geval kwijt.
Kort en goed: de depressie hakt er in. En ik heb moeite om een uitweg te vinden.

Hoe gaat het met je? Misschien wel de meest onschuldige en meest gestelde vraag. En zoals iedereen antwoord je dan met het obligate ‘prima’, of ‘goed’. Totdat het zo niet meer goed gaat, je het zo donker inziet, je er zo géén zin meer in hebt dat je eerlijk antwoordt. Want nee, het gaat niet goed. (Er komt een positief einde aan dit verhaal, echt waar!)

Depressie

Depressie. Een makkelijk woord voor je niet zo goed voelen. Er even helemaal doorheen zitten. Je kunt het ook een burn-out noemen, of overspannen. En het mooie is dat iedereen een goed bedoelde oplossing heeft.
“Ga gewoon wat meer wandelen, dat is goed voor je!”. “Trek het je allemaal niet zo aan, volg wat minder de media”. “Ga weer wat meer naar buiten, spreek af met vrienden”. “Jij bent zo leuk en je kunt zó veel, ga je talent weer gebruiken!”. “Ga toch naar de huisarts, ze kunnen echt veel met medicijnen, probeer dat gewoon.”

Ik heb ze allemaal gehoord, en nog duizend andere goedbedoelde adviezen. Dank daarvoor, maar helpen doet het tot nu toe niet. En ik ben te eigenwijs om toe te geven dat dat aan mijn eigenwijsheid ligt.

Waar begint een depressie? Hoe ga je van succesvol mens in de dagelijkse ratrace naar een zielig hoopje ellende, verloren in zelfverkozen eenzaamheid? Alleenzaamheid, zou Joop Visser zingen.

Het is een vraag die me vaak is gesteld en waar ik misschien wel een antwoord op heb. Hoewel mijn antwoord morgen anders kan zijn. Als er nog een morgen zal zijn en er zijn dagen dat ik verlang dat die er niet is. Een depressie is niet iets waar je vrolijk van wordt. Hoewel Hans Dorresteijn er een populaire cabaretier mee werd, dus het kán wel.

Groningen

De beslissing om in de Corona-tijd naar Groningen te verhuizen vanuit Portugal was misschien niet de meest handige, maar op dat moment leek het de juiste optie. Achteraf had ik misschien beter daar kunnen blijven, of een ander plekje in Nederland kunnen vinden, maar achteraf is altijd makkelijk oordelen.

Hoe dan ook, het lichaam liet me een beetje in de steek. Na longembolieën die in Portugal operatief zijn verwijderd, kwamen er in Nederland een hartaanval en wat darmgerelateerde klachten (ik bespaar je de details) bovenop. Met de verminderde conditie die daarbij hoort.

Het lichaam wil niet wat ik wil en het hoofd ook niet. Wat blijft er dan nog over? Maar er moet wel een oplossing komen. En snel ook. Het idee om er een eind aan te maken geeft wel een vorm van rust, maar echt een oplossing is het natuurlijk niet. Zeker ook niet voor mijn kinderen, hoewel ik daar helaas weinig tot geen contact mee heb.

En nu zitten we dus met een probleem. Ik heb te weinig kunnen werken, geen recht op een uitkering, en dus is de bodem inmiddels bereikt. Geldzorgen. Morgen staat de huisbaas op de stoep die zijn huur wil ontvangen. En terecht. Maar ik heb het niet. En ik heb ook geen idee hoe ik het bij elkaar moet krijgen, gezien het feit dat het beroven van oude vrouwtjes of andere criminele activiteiten nu niet echt mijn specialiteit zijn.

Goed nieuws

Het goede nieuws is dat een nieuwe geweldige baan in het verschiet ligt! Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik binnenkort aan de slag in Spanje. Leuke baan, mooie omgeving, toevallig ook nog eens vlak bij waar mijn zus een gedeelte van het jaar woont. Weer een leuk perspectief! De grote vraag is of ik het ga redden. Gaat het me lukken de komende één of twee maanden te overbruggen? Hier netjes afsluiten en op weg naar een nieuw avontuur. Ik ben pas 52, theoretisch heb ik nog heel wat jaartjes voor de boeg.

Hulp

Niemand heeft er zo veel bezwaar tegen om hulp te vragen als ik. Het liefst zou ik alles zelf oplossen. En natuurlijk doe ik dat ook pas last-minute. De afgelopen maanden heb ik geleefd als het konijn dat in de koplampen van de aanstormende auto kijkt. Volledig verstijfd. En da’s dom, ik weet het. Zoals ik mijn kinderen altijd leerde: “ook slimme mensen doen soms domme dingen”.

Maar nu moet er dus wat gebeuren. Dus ik vraag het gewoon: zou je me kunnen helpen? En ‘nee’ is een compleet acceptabel antwoord.

Mocht je een kleine donatie kunnen doen, zodat ik mijn huur kan betalen en de boel nog netjes kan afsluiten? Dat kan op NL47 RABO 0346475740 tnv KPGH Winkelaar.

Wil ik daar wat voor terug doen? Ja natuurlijk. Roep maar door welk hoepeltje ik moet springen, vertel me wat ik voor jou kan doen en ik doe het met liefde.