Scheiding van Mensenrechten

Voorstanders van de massale opvang van asielzoekers in Nederland doen vaak het beroep op mensenrechten. Regelmatig kom je de uitspraak tegen dat mensenrechten ‘geen mening’ zijn, en Nederland dus iedereen maar moet voorzien van goede opvang en bijbehorende faciliteiten.

Wat voor het gemak vaak vergeten wordt is dat er in feite twee soorten mensenrechten zijn: positieve én negatieve. Het verschil is niet zo heel erg moeilijk te begrijpen. Negatieve mensenrechten zijn die rechten waar een ander niets voor hoeft te doen. Neem de vrijheid van meningsuiting. Je kunt naar iemands mening luisteren of niet, maar je hoeft er helemaal niks voor te doen. Iemand mag en kan gewoon zeggen of roepen wat hij wil. Klaar.

Met positieve mensenrechten is het anders. Daar moet een ander voor in actie komen. Zo kun je iedereen het recht op goed onderwijs beloven, een positief recht. Maar ja, dat wil meteen ook zeggen dat er iemand scholen zal moeten bouwen, dat er leerboeken geschreven moeten worden, dat er docenten moeten zijn en dat er mensen moeten zijn die dat allemaal gaan organiseren.

Kortom: het recht op onderwijs zorgt tegelijkertijd voor een plicht voor heel veel anderen. En hetzelfde geldt voor al die andere mooie ‘positieve’ mensenrechten die we zo graag willen bewaken.

Recht op een menswaardig leven, recht op medische verzorging, recht op huisvesting, noem ze allemaal maar op. Met al die rechten komen ook plichten voor anderen, en in het huidige stelsel is het ook heel helder wie die anderen zijn: de belastingbetalers.

Hoe lullig ook, positieve rechten kosten gewoon geld. En het nadeel van geld is nu eenmaal dat het een schaars goed is (bij de ECB denken ze daar anders over, maar dat is een verhaal voor een andere keer). Je kunt geld slechts één keer uitgeven. Het salaris dat je aan de docent geeft kun je niet geven aan de dokter.

Het wordt wat mij betreft hoog tijd dat we weer een duidelijk onderscheid gaan maken tussen deze positieve en negatieve rechten. Zeker als het gaat om nieuwkomers. Of het nu arbeidsmigranten, vluchtelingen, nareizigers of asielzoekers zijn. Als Nederlandse overheid zou je al die mensen hun negatieve rechten moeten garanderen maar je moet ze kunnen uitsluiten van de positieve rechten.

Ja, ze mogen hier komen, ze mogen hier elke god die ze willen aanbidden, elke mening uiten, bezit vergaren, werken, recht hebben op een eerlijk proces. Maar dat wil niet zeggen dat de Nederlandse overheid de positieve rechten hoeft te geven. Rechten op uitkeringen, huisvesting, onderwijs en gezondheidszorg hoeven niet gegarandeerd te worden. Omdat je daarmee een plicht oplegt aan je eigen burgers. Een plicht waar de meeste van die burgers niet om hebben gevraagd.

Een strikte scheiding tussen positieve en negatieve rechten zou de discussie omtrent asiel en migratie zo veel eenvoudiger maken. Om de eenvoudige reden dat je de oorspronkelijke bevolking geen plichten meer op hoeft te leggen in het kader van de opvang van nieuwkomers. En omdat het een natuurlijke scheiding zal aanbrengen tussen de mensen die hier komen omdat er wat te halen valt en mensen die hier komen om hun talenten en vaardigheden tot bloei te laten komen. En voor zover mij bekend is er niemand die bezwaar heeft tegen die laatste groep.

Indien het lukt om die scheiding tussen positieve en negatieve rechten aan te brengen, en waar een politieke wil is zou dat gewoon moeten lukken, dan is er al enorm veel gewonnen. De volgende stap, of eigenlijk de bijbehorende stap, is om een actief uitzettingsbeleid te voeren voor hen die zich niet voegen naar de wet. In de Verenigde Arabische Emiraten is dit een doodnormaal verschijnsel, iemand die de wet overtreedt verliest zijn recht om op het grondgebied aanwezig te zijn, en wordt actief naar het thuisland teruggezet. Dat klinkt wellicht hard, het is wel rechtvaardig en leidt tot een samenleving waar criminaliteit iets uitzonderlijks is. En dat is iets waar zowel de autochtone bevolking als de nieuwkomers heel veel baat bij hebben.

Nederland is bij uitstek het land van internationaal recht. Het beruchte vluchtelingenverdrag uit 1951 is hoognodig aan herziening toe, daar zijn vriend en vijand het inmiddels wel over eens. Een nieuwe Nederlandse regering zou er prioriteit aan moeten geven om in een nieuw te sluiten verdrag de scheiding tussen positieve en negatieve rechten aan te brengen, waardoor enorm veel problemen opgelost kunnen worden. Is dat een zware opgave? Natuurlijk. Het zal niet eenvoudig zijn om het internationaal goed geregeld te krijgen. Dan rest natuurlijk de optie om als Neutraal Nederland het verdrag op te zeggen, de EU en Eurozone te verlaten en zelfstandig deze scheiding aan te brengen. Eerlijk gezegd zou dat zelfs mijn voorkeur hebben. Maar zoals Nederlands grootste filosoof ooit zou zeggen: da’s logisch.

Vond je dit artikel leuk om te lezen?

Volg deze link, en doe een éénmalige donatie of wordt vaste donateur! Eeuwige dank zal jouw deel zijn, en het maakt nieuwe artikelen mogelijk.