Een paar dagen geleden liet ik mijn volgers op X nogal schrikken met een niet al te vrolijk bericht. Soms plaats ik inderdaad vrij persoonlijke berichten, ik zie mijn volgers immers als (verre) vrienden. Zoals jullie misschien weten heb ik al een tijdje last van depressies. En depressies, daar wordt een mens niet gelukkig van.
Wat is er aan de hand?
In Groningen zag ik het echt niet meer zitten, ik was vastgelopen. Kan gebeuren, en omdat ik me ooit in Portugal enorm prettig voelde met werk en leven leek het een perfect idee om weer naar het warme zuiden te trekken. Dankzij hulp van mijn lezers, een héél lieve vriendin en met wat geluk kreeg ik een leuke baan in Spanje. Malaga om precies te zijn, toevallig ook nog in de buurt van waar mijn zus woont. Kan het mooier?
Het begon zo mooi
Goed, het was een hoop gedoe om mijn woning op te leveren en alle spullen opgeruimd te krijgen. Het is nogal wat, bed, kasten, bank, TV, alles weg. En met mijn oude Fiatje richting de zon, alwaar ik na vier dagen zou aankomen. Lekker beginnen met werken, ritme krijgen, genieten van de zon. Wat wil een mens nog meer?
Mijn lichamelijke klachten blijven natuurlijk, het is niet fijn als je na een longoperatie merkt dat je conditie niet meer is wat het was.
Die hartaanval vanwege een pericarditis in Groningen heeft ook een klap gegeven.
En dan nog een moeizame relatie met mijn kinderen erbij, wat financiële issues en een stukje alleenzaamheid en je zit al snel in een perfect storm.
Maar ik heb steeds weer de kracht gevonden om door te gaan, en heb twee maanden goed en lekker gewerkt. Tot afgelopen vrijdag, toen was die kracht gewoon op. ’s Ochtends een brief van de belastingdienst dat ze graag vijfduizend euro en een beetje willen ontvangen, ’s middags een gesprek dat mijn contract niet wordt verlengd en ik dus per 1 september dakloos zou zijn in Malaga.
Dat heb ik kunnen rekken tot 6 september. Da’s dus morgen.
Is dat alles? Nee natuurlijk niet, er is een reden dat de psycholoog die ik sprak begon te huilen toen ik mijn verhaal vertelde. Natuurlijk drink ik dan toch nog gezellig een biertje. Life is what happens while you’re busy making other plans, zo zei John Lennon.
Maar dan wordt je wakker in een vreemde wereld. Geen idee meer wat te doen. En als je dan toch al depressief bent is de stap om er een eind aan te maken klein. De pillen liggen er letterlijk klaar voor. Gelukkig heb ik ze aan de kant kunnen leggen.
En wat nu?
En toch, ik heb wel drie fantastische kinderen, ook al hebben we geen contact. Ik heb vreselijk lieve ouders. Ik heb een broer en zus. En in zo’n situatie als nu blijkt dat ik toch ook wel lieve vrienden heb die mij blijkbaar de moeite waard vinden. Ook alle lieve berichten op X doen heel veel goed. Dus ik moet wel door. Maar hoe dan?
Plan 100.001
Dan maar het zoveelste plan maken en uitvoeren. ‘De Dijk’ zong ooit het liedje ‘Lovesong 100.001′. Voor mij voelt dit als plan honderdduizendéén. Maar het is een plan. Da’s al iets.
Ik kan in ieder geval op korte termijn starten voor een Nederlandse werkgever als remote support. Een mooi woord voor klantenservice-medewerker. Geen vetpot, maar het betaald voldoende om hier in Spanje te kunnen blijven leven. Da’s een begin. Goed nieuws dus, in principe heb ik een baan! Als ik daarnaast ook nog weer kan schrijven en mijn marketingwerkzaamheden kan doen kom ik een heel eind.
De volgende stap is dan natuurlijk huisvesting. Ook wel handig, thuiswerken zonder thuis is een lastig iets. Ook daar heb ik gelukkig wat op gevonden, ik kan voor een €450 per maand een alleraardigst klein gemeubileerd huisje huren hier in een bergdorp. Ik heb geen eisen qua zwembaden of uitzicht over zee, dat scheelt. Ik wil een fatsoenlijk dak boven mijn hoofd. Lekker werken vanaf het terras zo lang de zon schijnt, en dan ben ik al snel tevreden. Zodat ik vervolgens weer kan werken om er bovenop te komen. Die belastingdienst zal me ook in een bergdorp wel weten te vinden vrees ik.
En dan nu het moeilijke deel
Het moeilijke deel? Om te kunnen huren zal ik allereerst drie maanden huur vooruit moeten betalen. Even lastig, dat heb ik dus gewoon niet.
Met de belastingdienst kan ik wel een regeling treffen. Dat komt wel goed. Maar nu heb ik dus gewoon even hulp nodig.
Er moet wat gebeuren. Dus ik vraag het gewoon: zou je me kunnen helpen? En ‘nee’ is een compleet acceptabel antwoord.
Veel mensen zeiden: start een crowdfunding op, dan helpen we je. Nou, daar is ‘ie dan. Niet via één of ander platform, dat duurt weken die ik niet heb en kost ook nog eens een flink percentage,
Mocht je een kleine donatie kunnen doen, zodat ik voor hopelijk de laatste keer opnieuw kan opstarten? Dat kan op NL47 RABO 0346475740 tnv KPGH Winkelaar.
En zoals gezegd: nee is ook een prima antwoord. Niemand is me wat verplicht.
Hoe dan ook bedankt voor het lezen!
Geef een reactie